Clockwork Gaming

De beste PlayStation 4 sportgames die je in 2017 kunt kopen

 

De zomer is bijna voorbij en het grootste deel van het land is nu warm genoeg dat mensen naar buiten gaan om echte sporten te beoefenen, maar soms is het leuker om op de bank te blijven en in plaats daarvan virtuele te spelen. Met een paar jaar product uitgebracht voor de PS4, kan het een beetje overweldigend zijn wanneer je probeert te beslissen welk sportspel je moet oppakken en spelen. Laat ons je helpen bij het kiezen van welke spellen je onder de knie moet krijgen met de volgende lijst van acht van de beste titels op de markt (van basketbal, tot honkbal, tot voetbal en zelfs WWE). Sommige titels kun je nu goedkoop krijgen bij je PS4 Pro Bundel wanneer je hem koopt voor extra game plezier.

Beste honkbalspel: MLB ’17 The Show

De twaalfde game op Sony’s exclusieve franchise met MLB-licentie is misschien wel de beste tot nu toe, compleet met gedetailleerde stadionreplicaties, perfecte spelersmechanica en het soort gepersonaliseerde spelersimulaties dat we van SCE San Diego Studio ontwikkelaar gewend zijn. Wat geweldig is aan de franchise “The Show” is de toewijding om te repliceren wat fans weten en leuk vinden aan het spel. Bekijk de manier waarop zonlicht zich op een meimiddag over Wrigley Field beweegt.

Luister naar speler-specifieke kattenoproepen van de menigte. Bekijk de batting stand van je favoriete speler perfect gerepliceerd. En, net als alle moderne moderne sportspellen, kunt u diep in meerdere modi duiken: speel een snelle game online of een heel seizoen, of start uw eigen toekomstige All-Star met de Road to the Show-modus. Het is een van die geweldige sportspellen omdat het voor iedereen iets te bieden heeft, van informele spelers die gewoon een negen-innige ervaring willen voor diegenen die geïnteresseerd zijn in franchisemanagement, helemaal tot op de kosten van een hotdog.

Beste basketbalspel: NBA 2K17

Als het gaat om de fysica van sport, die echt de motor is die een sportgame doet brommen, is niets beter dan de “2K” -serie van 2K Sports and Visual Concepts. Er is een vloeiendheid en realisme van beweging in deze franchise die zelfs door juggernauts zoals “The Show” en “Madden.” Niet wordt geëvenaard. Het tijdperk van onrealistische slam dunks en animaties waartegen het onmogelijk is om te verdedigen is voorbij.

2K Sports heeft het vermoord. Een volledig seizoen doorlopen in “NBA 2K17” voelt als het echte werk, compleet met verwondingen, hete strepen en ineenstortingen. En de game heeft een fantastische My Career-modus, geregisseerd door de legendarische Spike Lee. Als dat niet genoeg is, biedt het een beetje geschiedenis, zodat je klassieke teams kunt spelen zoals ’00 -01 Lakers (denk Shaq & Kobe) en de ’95 -96 Bulls. Het is niet alleen het beste basketbalspel, het is misschien wel het beste sportgame, periode.

Beste footballpel: Madden NFL ’17

Het is een Madden World, we leven er gewoon in. De Madden-franchise is lang geleden uitgegroeid tot gewoon een reeks van videogames om een ​​cultureel fenomeen te worden. Er is nu een hele generatie die John Madden meer associeert met videogames dan voetbal spelen, coachen of zelfs een omroeper zijn. En elke iteratie van “Madden” is een beetje verfijnder dan die eerder. Het laatste weerspiegelt de nadruk die de echte NFL legt op de QB-WR-dynamiek. Het is geen toeval dat Odell Beckham Jr. de cover siert.

De coolste nieuwe toevoeging aan “Madden” in jaren zit ook in deze versie – iets dat “Draft Champions” wordt genoemd, waarin je een vluggertje, fantasiestijl, doet van spelers uit het verleden en het heden om een ​​nieuw mega-team te vormen. Dus je kunt John Elway naar Mike Evans laten gooien. En dan neem je je droomteam mee door een ladder van steeds moeilijkere tegenstanders. Al het andere is ook terug, van quickie online spelen tot diepe seizoensmodi. Er is een reden waarom “Madden” de populairste sportfranchise ter wereld is. Het is niet alleen een franchise, het is een merk.

Beste hockey game: NHL ’17

EA Sports maakt al 25 jaar hockeywedstrijden onder de NHL-vlag. Inmiddels weten ze een paar dingen over hoe ze een hockeysimulatie kunnen maken, en hun nieuwste release is misschien wel hun beste. Het heeft ongelooflijk vloeiende gameplay, en werkt goed voor hardcore fans van de sport of degenen die niet weten wat de Heck icing in de eerste plaats is.

Zoals de meeste EA-titels is het ook ongelooflijk diep in termen van variëteit, waardoor je een heel team, slechts een speler, of zelfs alleen de GM kunt besturen, die zich bezighoudt met hockey, inclusief salarissen en onderhandelingen. Deze heeft ook het Hockey Ultimate Team, een fantasy-sportsimulatie waarin spelers kaarten verzamelen van echte atleten en teams bouwen om online te spelen. Je kunt zelfs divisies van deze denkbeeldige teams vormen, in wezen je eigen denkbeeldige hockeycompetitie creëren

Dus ik heb hier vanaf de E3 over nagedacht, maar misschien al in de tijd toen de Giant Bomb east-jongens het hadden over de krankzinnige NBA 2K16-verhaalmodus.

EA’s Madden 18 bevat Longshot, een filmische verhaalmodus, die lid wordt van FIFA’s The Journey en NBA2K’s recente verhaal-zware carrièremodi.

Maar voor wie is dit precies bedoeld? Nieuwe of vervallen spelers op zoek naar een gemakkelijke manier om de langlopende franchises te vinden? Hardcore Ultimate Team-spelers op zoek naar een pauze? Mensen die Friday Night Lights of Moneyball hebben bekeken, maar die weinig tot geen interesse hebben in het volgen van de echte leagues?

Shout outs gaan ook naar Nick’s stuk hier3 over hoe de off-the-court-functies in NBA en andere sportspellen noodzakelijkerwijs samenvallen met de Afrikaans-Amerikaanse ervaring.

En hoe zit het met jullie allemaal? Speel je sportgames voor hun verhaalmodi? Speel je ze, maar negeer je ze volledig? Heeft een goede verhaalmodus je overtuigd om eindelijk een sportgame te kopen – of wacht je op een met een goede haak?

 

Ik ben de mythologische sportgame-speler die alleen sportgames speelt voor de singleplayer-ervaringen. Het zijn zeker niet de A serie artikelen die je zult kopen.

Ik heb duizenden uren doorgebracht met het wegspoelen in de beheerdersmodus van de FIFA en de modus Mijn competitie van NBA 2K. Ik weet niet zeker of ik ooit een online wedstrijd of een ultiem team heb aangeraakt.

Vreemd genoeg merk ik dat ik niet in staat ben om deze cinematische verhaalmodi helemaal af te maken of volledig te worden. Ik vind dit raar omdat ze context geven aan de slog van wedstrijden en menu’s die je anders zou volgen. Misschien is er een disconnect. Ik bedoel, ik heb een verhaal als ik de ‘niet-filmische’ non-Spike Lee singleplayer van sportgames speel en het is mijn verhaal.

Ik ben de dappere GM die de netten zal redden van de gebruikelijke mislukkingen, ik ben de jonge manager, die mijn jeugdclub Southampton in gesprek zal brengen voor Europa’s beste voetbalclub. Ik ga eigenhandig een revolutie teweegbrengen in de betreffende sport, want ik ben een wonderkind, een legendarische meester.

In deze nieuwe golf van filmische, hoge productie sport-single-speler, merk ik dat ik na slechts een paar uur aan het afnemen ben. Misschien komt dit door het schrijven, of het feit dat je, om iets meer scripted te maken, uiteindelijk de keuze van een speler verwijdert. Ik bedoel, dit is FIFA, niet Uncharted. Keuze is goed.

De laatste tijd vond ik mezelf aangetrokken tot de Football Manager-spellen, het ultieme in het brengen van je eigen verhalende ervaring. Iets meer dan een verheerlijkte spreadsheet en simulaties, ik vind met name het schrijven rond deze games uitstekend. Bekijk The Set Pieces als je geïnteresseerd bent in voetbalverhalen.

Maar ik vind ze leuk voor zover ze een goede manier zijn om verhalen te vertellen, en longform carrièremodi in games als 2k hebben het potentieel om heel goed te werken, juist omdat sporten in leven zijn of sterven aan de kracht van hun verhalen in de eerste plaats

Dus waar een verhaalraamwerk echt een verschil kan maken, is door te helpen het verhaal vorm te geven in plaats van het te proberen en het te beheersen, op dezelfde manier als kruisvaarder koningen weten dat willekeurige gebeurtenissen en persoonlijkheidskenmerken je een heel goed gevoel geven over het personage je speelt, maar het is ook zelfbewust genoeg om terug te trekken en te begrijpen dat je het verhaal vertelt dat je wilt vertellen

ik hou echt van de 2k-spellen, dus excuseer me als ik geen andere voorbeelden kan / wil geven, maar: de verhaalmodus begon als de meest elementaire omtrek. in 2k15 is dit wat je weet over je personage: ze zijn volledig overgeslagen in het ontwerp, nu is het aan jou om hen te helpen zichzelf te bewijzen en iedereen te laten zien hoe fout ze waren. dat is prima! en omdat het niet meer probeert te zijn dan goed, is het goed! zoals 70% van het sportverhaal draait om het idee van de underdog en je in die positie brengen is vrijwel alles wat het nodig heeft! dan brachten ze het volgende jaar spike lee in om te proberen een rare retrospectieve documentaire te maken met zijn eigen verhaal en christus het is een puinhoop

 

Eerder deze week kreeg ik verschillende versies van een korte spreekvraag die ik altijd in deze tijd van het jaar stel: “Ik heb Madden al X jaar niet gespeeld. Moet ik het dit jaar nog kopen?”

Voor mij is dat niet langer een relevante vraag voor dit of voor welk sportvideogame dan ook. De echte vraag, en het antwoord, doen me afvragen of ze de moeite waard zijn om nog naar te kijken als volgende aankoop.

Zoals ik het zie, is de echte vraag nu gewoon: Wil je NFL-voetbal spelen dit jaar?” Of “Wil je NBA-basketbal spelen? Wil je de NHL of de NCAA spelen? Of wil je boxen, een klapstoel in de WWE zwaaien of een golfclub op de PGA Tour slingeren? Want in al die gevallen, op consoles – veruit het dominante sportspelplatform – heb je vandaag maar één optie.

Als dat het geval is, moet ik vragen wat de moeite is om deze spellen te beoordelen, want er is niets om ze mee te vergelijken, behalve eerdere versies van zichzelf. Dit zijn per definitie verschillende iteratieve producten. Vooropgesteld dat de makers van het spel het spel niet nog erger hebben gemaakt, is het spel op een fundamenteel niveau beter en waard om te kopen voor een voorganger, omdat het nauwkeurige roosters, de nieuwste uniforme veranderingen en andere details draagt ​​die de authenticiteit een sport opleveren.

Probleem is, dat is geen kenmerk, het is een verwachting. Dat is het speler update-sluier, voornamelijk gesmeten door mensen die niet de intentie hebben om sportvideospellen te kopen of zelfs te spelen. Heb je echt zin om een game te kopen alleen voor de nieuwste sporttenues en spelers? We zullen het in ongeveer een tiental opmerkingen hieronder zien van degenen die ook niet de intentie hadden om zelfs maar zo ver te lezen voordat ze het afreageren. Toch ga ik zeker geen positieve beoordeling uitbrengen voor de aanwezigheid van een dergelijke baseline-verwachting.

Voor Madden deed niemand anders dat ook

Het was geen geweldige week voor het spel. Het is geen kers op de taart om het 80 Metacritic-gemiddelde van Madden NFL 12 te noemen, wanneer een dergelijke bron voortdurend wordt genoemd door leidinggevenden van Electronic Arts als een maatstaf voor de kwaliteit van hun games. Na 22 beoordelingen – en we scoren niet de onze, dus wat ik te zeggen heb zal de stapel niet verplaatsen – het cijfer zit erin. Dit is de laagst beoordeelde editie van deze consolegeneratie sinds Madden NFL 07 vijf jaar geleden.

Geconfronteerd met een league lock-out die het enthousiasme van casual fans zou bekoelen, probeerde Madden 12 zijn positie te consolideren met diehards die een NFL wensten te krijgen. Ze werden beloond met lang gevraagde functies, van esoterische mechanismen zoals een nauwkeurige gewonde reservelijst tot de middelen om spieken en slecht gedrag online te besturen, via de nieuwe online communities.

Toch, in wat Madden NFL 12 goed doet, is het grotendeels een verfijning van een vorige versie. Dat kun je doen als je een al hoog aangeschreven product verfijnt. FIFA 11, MLB 11: The Show en NHL 11 demonstreren dit. Madden 12 probeerde dit te doen tegen veel meer kritische scepticisme, grotendeels dankzij de exclusieve licentie van de NFL, en het ging niet goed.

Ondanks de lagere score, suggereert niets in de recensies die ik heb gelezen en zeker niets in de game die ik bijna twee weken heb gespeeld en schreef meer dan 9.000 woorden over deze week, dat Madden NFL 12 op wat voor manier dan ook slechter speelt dan Madden 11. Het is, visueel, nog steeds een mooi spel. Het kan nog steeds woedende dingen doen met zijn linebackers en toch een aantal koppige run-blocking beslissingen nemen, maar de running game is een verbetering, na twee jaar dat ook verbeteringen zag. Ik kan nog steeds geen punter van meer dan 10 meter terugbrengen, maar ik heb deze dingen jarenlang aangepakt. Met uitzondering van het commentaar, dat een compleet mystificerende stap terugnam van de wedstrijd van vorig jaar, weerspiegelen de lagere scores meestal een teleurstelling in iets dat het spel niet deed, niet iets dat het verkeerd deed.

Ik heb eerder geschreven dat Madden waarschijnlijk meer in deze subjectieve beoordelingen lijdt omdat er niets is om het mee te vergelijken. Een gebrek aan een betere concurrent kan betekenen dat het een 80 krijgt in plaats van een 75. Het betekent ook dat de game echt geen kans maakt op een 90 tenzij hij zichzelf opnieuw uitvindt. En na wat er met NBA Elite is gebeurd, betwijfel ik of iemand bij EA Sports veel maag heeft om een ​​andere titel opnieuw uit te vinden, laat staan ​​een van Madden ‘belang.
Artikelvoorbeeld thumbnail
Als er maar één team op het veld is, is het dan nog steeds een winnaar?

Eerder deze week leerden we dat Madden NFL 11 een nieuw spelersattribuut had gemaakt, maar toen verkocht …

Maar het probleem is ook niet echt eigen aan Madden. Zoals ik hierboven al zei, werden de meest recente edities van NHL, MLB: The Show en FIFA allemaal zeer goed gewaardeerd. NHL is ook de enige gelicentieerde simulatie in zijn sport. MLB: The Show is een de-facto exclusief product op de PS3, dankzij de herhaalde teleurstellingen van MLB 2K. FIFA torent ook uit boven Pro Evolution Soccer. In de weinige gevallen waarin er directe concurrenten zijn, is de kloof zo groot dat de beoordelingen van het dominante product geen vergelijkingen maken met de runner-up.

Drie goede redenen waarom sport games meer dan een spel zijn

 

Vanaf mijn achtste verjaardag kon ik in de herfst niet op zaterdag wachten. Dat was (en is) de magische tijd van het jaar waarin jonge mannen zich in sporttenues en sportschoenen kleedden en verwikkeld raakten in een felle strijd om de simpele glorie van het kennen van het gevoel van overwinning. Het was echt voetbal!

Door de jaren heen hebben andere sporten mijn interesse gewekt. Ik zal elke lente afstemmen op de Daytona 500. Ik kijk meestal naar tennis en ik heb een paar Amsterdam Admirals games bijgewoond. Er is echter nooit iets geweest dat me op gang heeft gebracht als voetbal.

Ik word er enthousiast van. Vanaf het moment dat de bal voor het eerst het wordt afgetrapt kijk ik met spanning naar elke pass voor het doel en vier ik elke corner alsof ik met de spelers op het veld was. Soms ga ik misschien een beetje te ver…een klein beetje maar.

Mijn vrouw raakt een beetje geïrriteerd. Ze zal bezig zijn met een project of een spel op haar computer wanneer ik plotseling uitbarst in een explosie van geluid en beweging. Ze springt half uit haar vel en kijkt me dan aan met de woorden “was dat echt nodig?”

In veel gevallen wordt ik raar aangekeken (meestal door de vrouwelijke variëteit van onze soort, maar niet altijd) om overdreven opgewonden te raken door iets dat “gewoon een spel” is.

Natuurlijk hebben ze strikt genomen gelijk. Elk jaar gaan deze spelers met elkaar in oorlog en toch is er nog steeds geweld in het Midden-Oosten. Er is hier nog steeds een gekmakende trage economie in Nederland. Er zijn nog steeds daklozen, mensen die zich bezighouden met alcoholisme en drugsmisbruik en kanker heeft nog steeds geen definitieve remedie.

Uiteindelijk is het echt ‘gewoon een spel’. Geen enkele sport heeft effectief de meest verontrustende problemen aangepakt die de mensheid teisteren.

Maar op hetzelfde moment is het zoveel meer dan dat.

Ik kan niet doen alsof ik spreek voor elke sportfan die er is, maar dit is wat het voor mij betekent:

Levenslessen

Hoe vaak in het leven werken we nauw samen met mensen met verschillende achtergronden, vanuit verschillende economische situaties, met verschillende religieuze visies en verschillende regionale ervaringen? Als je op mij lijkt, is het antwoord op die vraag ‘zelden’.

Terwijl ik kijk hoe mijn favoriete spelers het veld nemen (of diamanten of ringen of wat dan ook), ontsnapt het me niet hoe divers de spelers zijn. Sommigen komen uit gebroken gezinnen en zeer moeilijke financiële situaties. Anderen komen uit tweeoudergezinnen die nooit iets hebben willen hebben. Weer anderen komen ergens tussen de twee vandaan.

Er zijn christenen, mormonen, moslims, heidenen, atheïsten en elk ander religieus systeem allemaal op dezelfde plaats, werken aan hetzelfde doel zonder een groot probleem te maken met hun verschillen. Na de wedstrijd zullen ze misschien niet allemaal ook lekker gaan gamen, sommige niet voor hun geloof maar de meeste vanwege de topsport. Lees ook meer over PS4 of Xbox One – welke moet ik kopen?

In een vreemde betekenis laten deze atleten ons zien hoe eenvoudig het is om ‘gewoon samen te leven’. Ze hebben een gemeenschappelijk doel en dat is waar ze op focussen. Ze leren elkaar te vertrouwen, samen te werken en kijken voorbij de dingen die hen anders maken. Ze leren elkaar te begrijpen, tenminste zo ver als nodig is om goed samen te werken en vreedzaam samen te spelen.

Naast de meer dan levensgrote, sociopolitieke parallellen die losjes uit de sport kunnen worden getrokken, neem ik elke dag herinneringen op aan sport kijken.

Mijn favoriete team presteert meestal redelijk goed in hun sport. “Vrij goed” is niet hetzelfde als “perfect.” Ze winnen niet altijd. Ze kunnen niet altijd de winnaar zijn. Dat is gewoon niet realistisch.

In een maatschappij die erop staat kinderen te vertellen hoe speciaal ze zijn en hoe ze winnaars zijn om te proberen, is de realiteit van sport veel dichter bij de realiteit van het leven. Soms win je, maar soms verlies je. Je kunt er maar beter mee leren omgaan omdat het leven je niet op de schouder klopte en zegt “het is goed, je bent tenminste gekomen”.

Als fans van een sport of een team moeten we leren omgaan met teleurstellingen. Kampioenen vallen als nieuwe worden gekroond. Sommige teams lijken nooit boven het middelste niveau van hun sport te komen. We moeten leren accepteren wat realistisch is en de momenten vieren waarop ze slagen, terwijl ze omgaan met momenten waarop ze falen.

Hoop en de Underdog

Ik herinner me dat ik de Buster Douglas-Mike Tyson in 1990 had zien vechten. Douglas was een grote underdog die die strijd aangingen. Hij had niemand echt opwindend verslagen en Tyson was de meest gevreesde jager in de wereld.

Maar in tegenstelling tot zoveel andere tegenstanders van Tyson, werd Douglas niet geïntimideerd door de heavy-hitter. Hij wist dat iedereen verslagen zou kunnen worden…..